Ontprikkelen in de natuur in samenwerking met Booking.com

Afgelopen weekend mochten mijn vriend, Daniël, en ik op een ontprikkelweekend in samenwerking met Booking.com. Iets wat wij om de drie maanden doen. Dit keer verbleven we bij Buitenplaats Petersburg.

"Het blijft bijzonder om te merken hoe je langzaam uit de automatische piloot stapt."

In de auto naar het ontprikkelweekend

Toen we richting de Veluwe reden vanuit Den Haag zagen we regen op de voorruit vallen. De bomen langs de weg brachten ons naar de bestemming.

Tijdens de autorit voelde ik een mix van dankbaarheid en onrust. Dankbaarheid dat wij dit samen kunnen doen en onrust, omdat mijn hoofd nog vol zat.

En dat is precies waar ontprikkelen begint. Niet bij stilte, maar bij het moment waarop je merkt hoeveel ruis je eigenlijk meedraagt.

“Ik wist rationeel dat ik kon ontspannen, maar mijn hoofd was nog niet in staat om rust te ervaren.”

Aankomen is iets anders dan landen

Voor ons dient een ontprikkelweekend het doel om prikkels te beperken om op die manier het zenuwstelsel te laten herstellen en mentale ruimte te creëren. Hierbij neem je bewust de tijd voor reflectie, herstel en verbinding.

Dit gebeurt niet meteen als je de sleutel van het huisje in je hand gedrukt krijgt. Aankomen in een nieuwe omgeving voelt onwennig. Eenmaal in het huisje schoten er allemaal gedachten door mijn hoofd:

"Shit. Wat ga ik hier eigenlijk doen? Wat als ik me ga vervelen? Wordt dit wel gezellig?"

Dat is de paradox van ontprikkelen: je verlangt naar rust, maar zodra die zich aandient, weet je niet wat je ermee moet. Je brein heeft tijd nodig om uit de automatische piloot te stappen.

Mijn vriend en ik maakte afspraken

In het boshuisje begonnen we met een borrel en spraken we het volgende af:

• Open communicatie: alle gedachten, ongemakken en emoties uitspreken om reflectie te ondersteunen.

• Geen alcohol: niet alleen omdat we deze maand niet drinken, maar om te voelen in plaats van verdoven.

• Schermen beperken: niet doelloos scrollen of zappen, maar alleen bewust schermgebruik.

Na de borrel liepen we naar Il Lupo: een sfeervol huiskamerrestaurant in het bos. Hier voelde ik de hunkering naar een glas wijn. Mijn hoofd vertelde me dat dit dé oplossing is om sneller te landen. Ik sprak het uit en we bestelde een 0.0 biertje.

"Je denkt dat alcohol de oplossing is voor ongemak, terwijl dat gevoel vanzelf overgaat."

Ontprikkelen in de natuur

De eerste ochtend werden we zonder wekker wakker. Het eerste waar ik aan dacht was mijn telefoon. Opnieuw die reflex, dat automatische zoeken naar afleiding en dopamine. Ik voelde het, maar liet het gaan.

Daan bracht mij een koffie op bed en uitkijkend op het bos kletste we over hoe we geslapen hadden, hoe we ons voelden en wat we vandaag zouden doen. Op dit moment realiseerde ik me:

"Dit waardevolle moment van verbinding was er niet geweest als we direct naar onze telefoons hadden gegrepen."

Daarna gingen we hardlopen door de bossen. Ik merkte meteen dat mijn hoofd stiller was dan de dag ervoor. De natuur doet iets met je zenuwstelsel wat je pas merkt als je minder ruis om je heen hebt.

Tijdens het ontbijt reflecteerde we op het ongemak dat we de eerste avonden beiden hadden ervaren en hoe anders het nu al voelde. Alsof we langzaam van aankomen naar landen gingen.

We bespraken de planning van de dag en besloten naar het museum Villa Hartenstein te gaan, in Oosterbeek.

Wanneer je emotie toelaat

In het museum lieten we ons meenemen in de verhalen van de Airborne tijdens de Slag om Arnhem. Een moment in de geschiedenis die zich deels afspeelde op de plek waar wij op dat moment stonden. Dat maakte impact!

Toen we langs de namen van gesneuvelde soldaten liepen, raakte het me. Ik voelde verdriet en dankbaarheid. Zoveel mensen die hun leven gaven zodat wij in vrijheid kunnen leven. Het voelde goed om een emotie toe te laten die recht deed aan de gebeurtenis.

In het park achter het museum besloten we een wandeling te maken. 6km lang praten over het leven, het weekend en wat we zouden doen als we een wolf tegenkwamen (want die leven op de Veluwe). Spoiler alert: we kwamen er geen tegen.

Toen we daarna een koffietje vroeg ik aan Daan wat voor hem onmisbaar is tijdens een ontprikkelweekend. Hij zei:

"Natuur is een must. Wandelen en veel buiten zijn. Dat maakt echt het verschil."

Wat ik bijzonder vind, is hoe bewust je opmerkt dat het cortisol in je lichaam daalt. Hierdoor voel je hoe moe je eigenlijk bent. Moe van altijd ‘aan’ staan, van denken, plannen en functioneren.

"Het is vermoeiend om niks te doen."

De laatste hele dag

De dag daarna ging het vanzelf: geen wekker, koffie op bed en de ochtendgesprekken.

De spanning van dag één was volledig verdwenen. In plaats daarvan was ik nu ook mentaal aanwezig in het bos.

Tijdens het ontbijt bespraken we hoe wij een perfect ontprikkelweekend.

“Drie nachten is minimaal: eerste dag moet je landen, de tweede dag voel je het effect, de derde dag leef je ernaar en de vierde dag ga je naar huis.”

De laatste avond aten we opnieuw bij Il Lupo en het verschil met de eerste avond kon niet groter zijn. Geen ongemak en geen hunkering naar alcohol. Het eten proeven, de sfeer voelen en echt praten met elkaar.

Weer naar huis

Bij het laatste ontbijt bespraken we een gevoel van verzadigdheid. Niet alleen door het heerlijke ontbijt dat iedere ochtend klaarstond, maar omdat het weekend zijn doel heeft bereikt.

In de auto naar Den Haag luisteren we samen een podcast. We praten nauwelijks, maar voelen ook niet de neiging om de stilte te vullen met loze woorden. We ervaren rust.

Sommige breinen zijn gevoeliger voor prikkels. Een ontprikkelweekend helpt preventief om prikkels beter op te kunnen vangen en om te herstellen ervan.

Het trendrapport van 2025 laat zien dat steeds meer reizigers deze behoefte erkennen en de reisvoorspellingen van 2026 benadrukken rust, natuur, vertraging en eenvoud.

Accommodatie Buitenplaats Petersburg

Restaurant Il Lupo

Museum Villa Hertenstein