Luna verteld over ADHD en zelfstandig worden: een reis zonder plattegrond

Ik had altijd al moeite met dingen vergeten of kwijtraken, maar toen woonde ik nog thuis, waar mijn moeder alles binnen twee seconden wist te vinden. En als ik mijn sleutel nergens kon vinden, had zij natuurlijk een reservesleutel. Twee jaar geleden ben ik uit huis gegaan en ik ben nog steeds zoekende… vooral naar mijn sleutels.

Het sleuteldrama

Ik weet het nog goed: ik woonde net een week op mezelf en had mijn eerste werkdag. Ik ging nog even snel boodschappen doen in mijn trainingspak en zou daarna douchen en me klaarmaken. Ik had nog precies genoeg tijd om dat allemaal te doen, maar er zat uiteraard geen ruimte dat er iets mis kon gaan. Ik zal je verklappen: Het ging mis. Ik was mijn huissleutel vergeten, en toevallig waren al mijn huisgenoten die dag weg. Pas uren later kon iemand me binnenlaten. Je raadt het al: ik kwam veel te laat op mijn eerste werkdag en verzon een creatieve smoes, want dit was té gênant om eerlijk te vertellen. Achteraf bleek het toch maar één van mijn honderd bijbaantjes waar ik na drie weken weer ontslag nam.

Geld en impulsen

Geld is ook een uitdaging. Bij grote aankopen kan ik wekenlang twijfelen en geen beslissing nemen. Maar die kleine dagelijkse impulsaankopen… dat is een ander verhaal. Dan lijkt het even onschuldig, maar ineens is er veel geld weg. En dan schrik ik van het totaalbedrag en denk ik: had ik dat nou maar uitgegeven aan dat ene ding dat ik écht nodig had.

De kleding ellende

Kleding is een hoofdstuk op zich. De was doen en dan drie dagen later beseffen dat alles nog nat in de machine zit. Strijken heeft geen zin, twee seconden later zit het weer vol kreukels. Ik gooi mijn kleding altijd maar in de kast, dus alles is een kreukelfeest. En waarom heb ik zo veel kleding, maar voelt het alsof ik niets heb om aan te trekken? Dat komt doordat ik vergeet wat ik heb, en dan koop ik per ongeluk iets wat ik al had. Soms moet ik letterlijk een wekker zetten om een bepaald kledingstuk aan te trekken, anders vergeet ik het gewoon.

Iets gaat kapot, wat nu?

Als er iets stuk gaat in huis, is dat ook een hele uitdaging. Een voorbeeld: het brandalarm in het appartement dat ik en mijn vriend (die óók ADHD heeft) toentertijd huurden ging kapot. Het ding piepte elke paar seconden. Het hing hoog, we konden er niet bij, het voelde als een té ingewikkelde taak. Resultaat: we hebben maanden geslapen met een super harde piep die zich een paar keer per minuut liet horen in onze slaapkamer. Uiteindelijk raakten we er zelf aan gewend en hadden we het niet meer door. De bovenbuurman kon er zeker niet aan wennen en legde een nieuw alarm voor onze deur. Awkwardddd.

Nog erger: op een dag trok ik per ongeluk de douchekop los. Je zou denken: “even een nieuwe kopen bij de bouwmarkt”. Niet bij ons. We hebben vijf maanden lang gedoucht met een slangetje zonder kop, simpelweg omdat we het veel gedoe vonden om te maken en ook hier raakten we aan gewend. We konden er gelukkig zelf hard om lachen. Pas de dag voordat we verhuisden, hebben we een nieuwe douchekop gekocht. Zonde, want we hadden er vijf maanden eerder ook al van kunnen genieten.

Uitstelgedrag

Zo gaat het eigenlijk met alles: taken waarvan ik niet precies weet hoe ze moeten, stel ik uit tot het écht niet meer anders kan. Dan denk ik: ach, ik heb er geen last van. Maar laten we eerlijk zijn, een piepend alarm in je slaapkamer is niet bepaald bevorderlijk voor je nachtrust. Misschien verklaart dat ook mijn moodswings toen….

Het keuken fiasco

Koken vind ik heerlijk, maar het gaat natuurlijk regelmatig mis. Zo was er die keer dat ik zoete aardappels in de oven had gedaan, en was ik vervolgens totaal het bestaan van die zoete aardappel vergeten. Weken later hing er een vreselijke geur in huis, en ik snapte er gewoon niks van. Alle kastjes gecheckt, al het vuilnis weggebracht, 5 keer gedweild. Waarom ruikt het hier zo vreselijk?!!!!

Totdat ik op een ochtend wat verse broodjes wilde afbakken in de oven, nou wat ik daar aantrof staat nog steeds gebrand op m'n netvlies. Ik hoef denk ik niet in detail te treden wat er met die zoete aardappel was gebeurd.

Leuk weetje

Onderhand ben ik zes keer verhuisd in twee jaar. Ik noem het mijn eigen seizoensabonnement op chaos. Geloof me, verhuizen is mijn minst favoriete hobby. Zoveel spullen, zoveel gedoe, en toch sleep ik het allemaal weer mee.

Waarom ik dit deel

Het doel van deze blog? Dat jij je hopelijk wat beter voelt over je eigen chaos, en weet dat je niet de enige bent die worstelt met zijn/haar ADHD. En om het nog een beetje leerzaam te maken, deel ik drie persoonlijke lessen die ik op de harde manier heb geleerd:

1. Vergelijk jezelf niet met neurotypicals. Ik kan trots zijn op hoe ik gegroeid ben en alsnog zullen mijn gestructureerde vrienden grapjes maken op vakantie over mijn rommelige koffer (die al veel meer opgeruimd was dan normaal). Ik hoef niet op hen te lijken, ik wil gewoon blijven groeien en leren mijn chaotische kant te omarmen.

   
   

2. Je kunt niet alles tegelijk verbeteren. Jarenlange patronen verander je niet in één keer. Ik heb grote stappen gezet, maar er zijn ook nog dingen die niet perfect gaan, en dat is oké. Ik focus liever op wat wél goed gaat: ik houd nu een agenda bij, werk bijna dagelijks mijn takenlijst af en vergeet mijn sleutels nog maar zelden. Een jaar geleden had ik dat niet durven dromen.

   
   

3. Neem jezelf niet te serieus. Zelfspot helpt. Lachen om de dingen die misgaan maakt het leven een stuk lichter. Eerlijk gezegd houden die leermomenten het leven ook lekker interessant.

4. Kleine lifehack: mijn huissleutel en pinpas zitten gewoon in het hoesje van mijn telefoon, die vergeet ik bijna nooit.

Twee jaar op mezelf wonen: vol uitdagingen, chaos en hilarische momenten die ik ergens ook niet had willen missen. Ik hou mijn hart vast voor wat er nog gaat komen....

Veel liefs,

Luna