Van imposter naar erfgenaam: een ode aan mijn oma
- Anouk Vermolen
- 13 apr
- 4 minuten om te lezen
Ik dacht dat mijn verlangen naar verbinding voortkwam uit mijn persoonlijke verhaal. Uit mijn eigen chaos. Tot ik ontdekte dat mijn oma vroeger ook vrouwen samenbracht.
Hier kwam ik achter, omdat ik laatst met mijn moeder sprak. Ik vertelde haar dat ik een moment van verbindingĀ wilde organiseren voor vrouwen met ADHD.
Dat was best een drempel om te delen, want mijn imposter syndromeĀ (een leuk overblijfsel van jarenlang ongediagnosticeerde ADHD) nam meteen de overhand.
"Wie ben ik om dat te doen?"
Ik was bang dat het zou mislukken. Dus ik organiseerde het stil. Zoals ik dat wel vaker deed! Vooral niet te hard roepen of hulp vragen, uit angst om door de mand te vallen. Het hield niet alleen mij, maar ook ANTRE klein!
Imposter syndrom
Voor wie het niet kent: imposter syndrome is dat stemmetje dat zegt dat je niet goed genoeg bent. Dat je succes toeval is. Dat je het vast niet volhoudt. Bij vrouwen met ADHD is dit vaak extra sterk aanwezig, omdat je jarenlang āandersā functioneerde en jezelf voor je gevoel moest aanpassen aan de maatschappelijke norm. Herkenbaar?
Toen het eerste momenten van verbindingĀ tractie begon te genereren, besloot ik het tĆ³ch te delen. Ik stuurde een berichtje in de groepsapp met mijn moeder en zus, genaamd girls: "Hallo, ik wil wat successen met jullie delen!"
Als er Ćets is wat ik de afgelopen periode heb geleerd, is het dit: delen en verbinding zijn de basis van groei. Dus spreek ze uit: kwetsbaarheden Ć©n successen.
Mijn moeder reageerde dat mijn oma ook momenten organiseerde voor vrouwen. Ze had het ook aan mijn oma laten weten en die stuur meteen bericht:
"Anouk, Wat grappig dat je het zelfde gaat doen wat oma heeft gedaan. šµš»š"
Ik besloot haar te bellen en alles viel op zijn plek: dit is geen samenloop van omstandigheden. En ik ben geen imposter in de bijeenkomsten die ik organiseer voor vrouwen. Dit zit in mijn bloed.
Elly Blok
Mijn oma heet Elly Blok, en dat is een naam die we nooit mogen vergeten.
Iedere vrouw die zich hard maakt om andere vrouwen omhoog te helpen, om te zorgen dat vrouwen zich gezien voelen, verdient een plek in ons collectieve geheugen. Dat is lang niet vanzelfsprekend geweest. Vrouwen zijn vaak achtergesteld, genegeerd in medisch onderzoek, onderdrukt in systemen. Zelfs nu nog hoor ik regelmatig over het krabbenmand-effect: waarin vrouwen elkaar naar beneden trekken, zoals krabben in een mand. Geen krab komt eruit.
Mijn oma was het tegenovergestelde: ze trok anderen omhoog. Ze heeft het nodige meegemaakt: het verlies van haar broer met Alzheimer, het verlaten worden door haar man na overspel, uitdagingen in de opvoeding door een zoon met een verstandelijke beperking. En dat in een tijd waarin emoties vooral āweggeorganiseerdā moesten worden. Zij keerde het tij. Ze zette haar struggles om in kracht en actie!
Daden die ertoe doen
Ze deed dat vroeger al, en nog steeds. Hier een kleine greep uit wat zij de wereld heeft gegeven:
Vrijwilligerswerk in tehuizen voor weeskinderen met een beperking in het buitenland.
Vrijwilliger bij het LUMC, waar ze jarenlang patiƫnten naar onderzoeken bracht mƩt aandacht en een luisterend oor.
Elk jaar Sinterklaascadeautjes brengen naar sekswerkers in Amsterdam, uit naam van de Nassaukerk.
Kerst vieren met daklozen in plaats van met familie, omdat iedereenĀ warmte verdient.
Ons huis zegenen met heiwater, niet als āzweverig gedoeā, maar als liefdevolle bescherming.
Niet voor niets werd ze in 2022, tijdens de lintjesregen, benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Voor haar jarenlange inzet, haar empathie, haar onuitputtelijke kracht om te geven.
Kinderen dagen ons uit
Toen ik mijn moeder vertelde over mijn eerste moment van Verbinding, vertelde zij over iets bijzonders: oma organiseerde vroeger bijeenkomsten voor vrouwen. Dit deed zijn voor moeders van kinderen met een beperking. De groep heette: Kinderen dagen ons uit. Bizar hoe weinig je eigenlijk echt weet over je grootouders.
Ik belde haar en ze vertelde hoe het tot stand is gekomen, waar je deze vrouwen vandaan hield en hoe de sessies eraan toegingen:
āIk maakte vragen, die gooide ik in de kring en dan liep het wel.ā
Sommige tips waren heel waardevol:
āIedereen zich voorstellen, daar begin je mee! Vraag hoe ze in het leven staan.ā
En andere wat praktischer van aard:
āGeef je ze ook een kopje thee?ā
Ze had gelijk, want tijdens mijn eerste ANTRE-moment dacht ik aan haar advies. Ik liet de vrouwen zichzelf voorstellen en daar ontstond inderdaad de kwetsbaarheid. De verbinding!
Genezen van mijn imposter syndrom
Door dat gesprek met mijn moeder besefte ik: ANTRE is geen toeval, maar erfgoed.
Ik lijk meer op mijn oma dan ik ooit had gedacht en daar ben ik trots op. En zij ook:
āIk vind het zo leuk om te merken dat wij op elkaar lijken. Dan lijk je toch een beetje op je oma!ā
Mijn passie, mijn bedrijf, mijn filosofie bleek een lijn die al vĆ³Ć³r mij begon.
En die ik nu mag voortzetten. Hoe cool is dat?
Dus als je me ooit ziet twijfelen, stilvallen of struikelen over mijn eigen kunnen: herinner me dan aan haar. Aan Elly Blok! Aan de vrouw die ruimte maakte voor andere vrouwen. Die durfde te voelen Ć©n te geven in een tijd waarin dat niet gangbaar was. Mijn oma.
Dankzij mijn oma, mijn voorbeeld, weet ik:
š« Dit zit in mijn genen
š« Dit is wat ik hoor te doen
š« Dit is pas het begin ā een eerste moment
Zij heeft mijn imposter syndrom genezen!
Dit is pas het begin van ANTRE
In een wereld vol verwachtingen zoeken zĆ³veel vrouwen naar herkenning. Naar verbinding. Dat is waar ANTRE voor staat:Ā het creĆ«ren van momenten voor vrouwen in Nederland, rondom themaās die ons Ć©cht raken.
Wil jij ook ervaren wat er gebeurt als je je omringd door vrouwen die je begrijpen? Geen maskers, geen oordeel. Ruimte voor echte verhalen en herkenning!
Wil jij er de volgende keer bij zijn?
Comments