Danique vertelt: waarom stilstaan soms de grootste stap vooruit is

Een verhaal over burn-out, ADHD en het langzaam weer vinden van mezelf. Over jarenlang doorgaan omdat falen geen optie leek, tot mijn lichaam de rem erop zette. En over hoe juist dat stilvallen me leerde luisteren naar wat ik écht nodig had.

Altijd doorgaan

Mijn burn-out was eigenlijk al een tijdje bezig, al noemde ik het toen nog “druk” of “even geen energie”. Ik bleef doorgaan, want stoppen voelde als falen. En falen was geen optie. Ondertussen was ik ook overgestapt van voltijd naar deeltijd studeren, in de hoop meer ruimte te krijgen. Maar die vrijheid betekende vooral dat ik zelf de structuur moest maken, iets wat met ADHD (toen nog onontdekt) een enorme uitdaging was. Taken schoof ik vooruit, projecten bleven liggen… en ondertussen tikte de klok verder. Mijn vierjarige studie liep uit tot negen jaar (tot op heden nog steeds mee bezig).

Functioneren op automatische piloot

Ik woonde alleen met mijn hond en bleef maar doorgaan. Want wie anders deed de boodschappen, wie ging lopen met de hond of wie betaalde de rekeningen? Functioneren werd overleven. Tot ik mijn man leerde kennen. Iemand die me zag, letterlijk zorg overnam en me de ruimte gaf om even niets te hoeven doen. En precies dát was het moment waarop mijn lichaam besloot: nu is het genoeg geweest. De overlevingsstand ging uit en ik? Ik stortte langzaamaan in: brain fog, tranen en uitputting.

Hulp zoeken (met lood in mijn schoenen)

Op aanraden van mijn man en beste vriendin ben ik naar de praktijkondersteuner gegaan. Dat voelde als toegeven, met ontzettend veel tranen mijn verhaal verteld. Uiteindelijk bleek het mijn redding.

Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Ik verhuisde, ging samenwonen en kwam bij een nieuwe huisarts. Die zag gelukkig hoe serieus het was, hij stuurde me direct door naar een gespecialiseerde praktijk.

Stilvallen

Ondertussen heb ik samen met mijn man besloten dat ik zou stoppen met werken, zodat ik eindelijk kon focussen op herstel. Dat besluit nemen was eng, mijn hart bonsde toen ik mijn ontslag indiende. Ik had altijd alles zelf gedaan en ineens moest ik leunen op iemand anders. Dat voelde kwetsbaar, afhankelijk en eerlijk gezegd.. ook een beetje als falen. Maar ergens diep vanbinnen wist ik: dit moet!

Toen ik eenmaal thuis zat, zonder werk of regelmaat, dacht ik dat het “voor mezelf zorgen” wel zou meevallen. Lekker toch? Even geen werk, alle tijd voor jezelf en alleen maar de hond uitlaten. Maar zodra die overlevingsstand niet meer nodig is en deze letterlijk wordt uitgezet door je lichaam, valt het pas op hoe moe je eigenlijk bent. Wat heb ik deze periode gedaan?

Ik sliep en sliep en sliep nog wel wat meer. Kleine rondjes met de hond waren al te veel. Mijn wereld werd in een keer heel erg klein.

Langzaam alles weer oppakken

Na een korte wachtperiode van ongeveer twee maanden had ik mijn intake gesprek bij de psycholoog. Met als uitkomst: twee trajecten van beide 8 weken. Dus in totaal 16 weken psychologische hulp, iedere week. Best wel intensief maar wel nodig.

Langzaam, met veel geduld en zachte druk vanuit mijn trajecten, begon ik weer iets op te bouwen. Eerst wat gesprekken, dan weer eens een kopje koffie met familie, een telefoontje met een vriendin. Het was geen rechte lijn omhoog, maar het ging met kleine stapjes vooruit. En af en toe ook met meerdere stapjes weer achteruit. Maar ik ben doorgegaan!

Het ontbrekende puzzelstukje

De psychologische trajecten hielpen me enorm om anders naar mezelf te kijken. Ik begon te begrijpen dat niet alles “mijn schuld” was. Dat ik niet alles fout deed en dat ik ook een keer voor mezelf mocht kiezen. Maar toch bleef er iets knagen. Alsof er nog een puzzelstukje ontbrak. Tot ik weer aan de bel trok bij de huisarts en eindelijk mijn ADHD-diagnose kreeg: alles viel op zijn plek.

Eindelijk begreep ik waarom ik altijd overprikkeld, uitgeput of chaotisch was. Waarom structuur niet vanzelf ging, maar ook waarom ik zo creatief kon denken en eindeloos doorzettingsvermogen had. Want wat ik van mijn omgeving altijd te horen kreeg: “Jij kan alles waar jij je toe zet”.

De diagnose gaf me zoveel rust. Maar zoals velen wel zullen herkennen kwam eerst de golf aan emoties: verdriet, herkenning en ook frustratie over hoe lang ik mezelf heb overbelast. Maar later kwam er vooral begrip en kon ik het een plekje in mijn leven gaan geven.

Nog steeds zoekende

Maar wat nu? Ik ben nog steeds zoekende, wat helpt wel en wat helpt totaal niet. Het verschil is dat ik mezelf nu beter begrijp maar dat ik nu ook een stuk liever voor mezelf ben als het even niet gaat. Ik weet nu dat mijn brein anders werkt en dat is oké!

ANTRE heeft een grote rol gespeeld. De herkenning, de verhalen en de community. Het besef dat je niet alleen bent. Dat je niet “gek” bent maar gewoon anders bedraad. En dat is het mooie, iedereen is uniek op zijn of haar eigen manier!

Waarom ik dit deel

Ik deel mijn verhaal niet omdat het makkelijks is, het teruglezen brengt me ook weer terug naar hoe ik me toen voelde. Maar ik weet hoe eenzaam het kan voelen om vast te zitten in iets wat je niet begrijpt.

Te denken dat je “gewoon harder moet proberen”, terwijl je al heel lang je best doet en al veel te lang aan het overleven bent. Als mijn verhaal één iemand laat voelen dat het oké is om stil te vallen, om hulp te vragen of om eindelijk te begrijpen hoe je brein echt werkt. Dan was het het delen meer dan waard.

Onthoud: Om hulp vragen is geen teken van zwakte, maar juist van kracht!

Veel liefs,

Danique