Het ADHD-dilemma: een pijnlijk artikel voor iemand met ADHD

Vandaag, op 13 april, publiceerde The New York Times Magazine een groots opgezet artikel met de titel “The A.D.H.D. Dilemma”, geschreven door journalist Paul Tough.

Een stuk over de stijging van ADHD-diagnoses in de Verenigde Staten en de manier waarop we ADHD benaderen. Maar achter die ogenschijnlijke nuance schuilt iets zorgwekkends: een hardnekkige vorm van twijfelzaaierij. Een van de grootste pijnpunten voor mensen met ADHD: ontkenning van échte ervaringen! Dit is iets waar ik met ANTRE eerlijk over wil zijn!

The A.D.H.D Dilemma

Tough stelt de vraag of ADHD wel een ‘echte’ diagnose is. Misschien is het eerder een golfbeweging, schrijft hij, afhankelijk van omgeving, levensfase en persoon. En hoewel het waar is dat ADHD zich uit op verschillende manieren, doet deze formulering iets pijnlijks: het zaait twijfel over het bestaan van ADHD als serieuze neurobiologische aandoening. Het voelt, vanuit het perspectief van een ADHD-er, alsof je niet serieus wordt genomen. Iets wat we juist zo proberen te doorbreken!

Voor vrouwen met ADHD is dit in het bijzonder erg schadelijk, een groep die structureel laat of verkeerd wordt gediagnosticeerd!

ADHD is subjectief

In het artikel zegt Tough dat er geen objectieve test bestaat voor ADHD. Geen hersenscan. Geen bloedwaarde. Alleen gedrag. En gedrag, zegt hij, is multi-interpretabel: het kan net zo goed wijzen op angst of trauma.

Zijn voorbeeld:

“Neem een meisje dat voortdurend afgeleid is door haar eigen zorgen. Heeft zij ADHD? Een angststoornis? Of allebei?”

Deze vraag lijkt genuanceerd, maar is in de praktijk vooral pijnlijk. ADHD is meetbaar. Misschien niet via een bloedtest, maar via gevalideerde gesprekken, vragenlijsten, neuropsychologische tests en observaties. Zeggen dat ADHD ‘lastig vast te stellen is’ omdat het niet zichtbaar is in het bloed, is alsof je zou stellen dat chronische pijn of depressie niet bestaan omdat je ze niet op een röntgenfoto ziet.

Waar zijn de vrouwen met ADHD?

Wat direct opvalt: Tough’s analyse is grotendeels gebaseerd op onderzoek bij jongens. Jongens van 17, jongens op school, jongens met druk gedrag. En hij schrijft het stuk als man, voor een brede (en vaak mannelijke) doelgroep.

Wat volledig ontbreekt: het effect van oestrogeen op dopamine, en hoe dat invloed heeft op ADHD-symptomen bij vrouwen. Hoe hormonale schommelingen een rol spelen. Hoe vrouwen vaak jarenlang onder de radar blijven.

Dit gebrek aan perspectief is precies waarom zoveel vrouwen zichzelf pas in hun twintiger of dertiger jaren herkennen in het label ADHD. Vaak na een lange zoektocht, verkeerde diagnoses of andere problemen als gevolg.

ADHD-medicatie werkt niet

Tough stelt dat ADHD-medicatie, zoals dexamfetamine en methylfenidaat, vooral op korte termijn werken. Dat de voordelen afnemen, en dat het leervermogen of levensgeluk er weinig door verbetert.

Mijn reactie? Volstrekte onzin.

Voor mij, en duizenden anderen, was medicatie niet alleen helpend, maar het was levensveranderend. Het gaf me focus. Zelfvertrouwen. Energie. Rust. Levensgeluk, ja. Pas met medicatie kon ik de ruimte creëren voor leefstijl, verbinding en zingeving.

Alternatieven als meditatie, journaling of een rustige omgeving zijn waardevol, maar geen volwaardige vervanging!

ADHD is een gevoeligheid met potentie

Het woord potentie is al pijnlijk voor mensen met ADHD, aangezien die potentie er nooit uit leek te komen!

Wat wél klopt aan Tough’s verhaal: ADHD vraagt om meer dan een pil. Het vraagt om inzicht, regie en keuzes. Maar dat betekent niet dat we terug moeten naar het idee dat ADHD misschien wel “te vaak” wordt gediagnosticeerd.

Wat we nodig hebben, is niet minder diagnose, maar betere, meer inclusieve en genuanceerde herkenning. Niet vanuit twijfel, maar vanuit erkenning.

Twijfel zaait schade

Artikelen als deze doen zich voor als genuanceerd, maar dragen in de kern een boodschap die vrouwen wéér een stap terugzet: “Misschien is er wel niets met je aan de hand.” Dit soort framing is precies waarom zoveel vrouwen met ADHD jarenlang niet de hulp krijgen die ze nodig hebben!

Het wordt tijd voor een ander verhaal. Een eerlijk verhaal. Eén dat ruimte laat voor wetenschap én ervaring. Voor medicatie én zelfzorg. Voor hoofd én hart.